SHAKIN'STEVENS: In Nederland

Hoewel Shakin' Stevens ons land niet heel erg veel vaak bezocht heeft - als het gaat om live optredens - de afgelopen decennia, zijn er zeker een paar legendarische optredens van betekenis geweest! (Wat was ik graag getuige geweest van het concert met the Sunsets in Paradiso) Gelukkig hebben we de reviews nog en enkele daarvan wil ik je zeker niet onthouden, veel leesplezier. 

te willen. Daarom was het Zondag in Horst tijdens de manifestatie "Hommelpop" helemaal niet verwonderlijk dat de Britse meesters Shakin' Stevens and The Sunsets the show volledig stalen. Ik heb zelden een groep gezien die zoveel kunsten uithaalde als Stevens en zijn band. Met name de saxofonist. Hij sprong op de piano, op de shouders van zijn medeacteurs en froemelden met zijn benen alsof het niets kostte. De pianist kon kon geen twee tellen op zijn kruk blijven zitten, ramde met zijn voeten op de toetsenbord als het zo uitkwam (zijn vakgenoot bij Long Tall Ernie kan een lesje van hem krijgen) en lead-gitarist en zanger kronkelden over het podium alsof ze helemaal geen ruggegraat hadden. Maar toch die saxofonist... Ik heb nog nooit iemand in zo'n strakke broek zoveel onverwachte bewegingen zien maken zonder daarbij het kruis te knappen. Kortom een fabelachtige show en perfecte muziek in zijn soort. Trouwens Shakin' Stevens and The Sunsets maken hun hele leven al rock & roll. Zijn enorme routiniers (ze staan al 15 jaar op de planken, maar breken nu pas bij de rock-revival door)

bewondering voor de nieuwe Elvis niet onder stoelen of banken en zongen luidkeels mee. Vooral de dames schreeuwden het uit als Shaky met zijn heupen wiegde. De tijden van Bill Haley leken weer teruggekomen.

STEENTJE:
Het sukses kwam niet alleen op naam van de zanger, ook zijn band droeg een steentje bij. Vooral nieuwe bassist DICK BLAND speelde de sterren vand de hemel. De presentatie van Shaky overigens vormde het slagroompuntje van de heerlijke cake: eerst was hij gestoken in het bekende roze kostuum dat halverwege werd verwisseld voor het spijkerpak. Maar al had Shaky een vuilniszak aangetrokken, de Koepel was die avond toch wel plat gegaan.

(bekend van Creedence Clearwater Revival). Bij 'Rock & Roll music', was een speciaal plaatsje ingeruimd voor de in zwart leer geklede pianist: deze wist inderdaad verbluffende tonen uit zijn instrument te halen. En zoals in alle nummers waren bassist, drummer, saxofonist en gitarist ook in blakende vorm. Dit resulteerde in een erg swingende set. Begeleid door een speciaal voor deze gelegenheid ontworpen lichtshow swingde het publiek dat het een lieve lust was en werkte de groep zich door de songs als 'Sweet little sixteen', 'Tallahasse Lasse' (van good old Freddy Cannon), It only make believe en 'Sweet little rock & roller'. De Sunsets schitterden in een aangepaste versie van 'Nut Rocker' (in 1962 een hit voor B. Bumble en de Stingers) en ook met 'Red River Rock' wisten ze aardig raad. Tijdens deze nummers gebeurden er op de stage de meest vreemde dingen; iemand uit het publiek sprong het podium op en begon op twintig centimeter van de bassist te zingen, saxofonist en pianist haalden tijdens het spelen de raarste capriolen uit, sprongen op elkaar of boven op de piano en de sexy sax-speler lag wellustig kronkelend op de grond zijn erg goeie solo's te spelen. Een genot voor oog en oor! deze groep, die eindigde met de klassiekers 'At The Hop' en 'Johnny B (fuckin') Goode', waarbij 3 man boven op de piano stonden. Jammer was alleen dat er niet zoveel belangstelling voor was; nou ja de thuis blijvers hebben wel wat gemist, want het was er uitstekend, die (natte) vrijdagavond in Paradiso!

Pieter Franssen

Aaaah! dacht ik toen ik Shaky's z'n eerste tonen hoorde voort- brengen, toen ik hem in z'n gouwe broek met nauwe pijpen en kekke witte laarsjes bewegingen zag maken WAAR MICK JAGGER EEN DARTELEND HERTJE BIJ LIJKT. Vanaf het eerste moment dat hij opkomt straalt er spanning van hem uit. Hij heeft een meeslepende en welklinkende stem. Maar het is vooral z'n sjoo, z'n luipaard achtige bewegingen die je aan de grond genageld houden. En dat is lang geleden zeg dat iemand mij volkomen fascineerde.!! Ace aan de piano. Een flink gebouwde rijksgenoot, die grootmoedig wordt aangekondigd met 'here comes shaft' Als Ace aan de piano zit dan vraag je je af hoe het instument intakt blijft. Ik heb nog nooit iemand zo op de grens van de waanzin tekeer zien gaan. het is een drijvend helder geluid, de piano van Ace. Saxofonist Tony staat te trillen op z'n benen. Hij is voortdurend in de aanval. Rent over het toneel, springt bovenop de piano, rolt over de grond. En het is geen maffe reproduktie van betere tijden... het is hier en nu. De Sunsets hebben niets te maken met de hang naar de vijftiger jaren die veel vuldig te vinden is in muziekkringen. Ze vinden gewoon dat rock de enige echte muziek is en ze zijn nooit opgehouden het te spelen. Het is feest op het toneel. Manager Paul barret, in spijkerbroek en gimpies, loopt te klappen, te dansen en staat op een gegeven moment triomfantelijk met z'n spijkerjack boven z'n hoofd te zwaaien.

altijd willen doen, hij doet het en hij doet het goed. Hij vindt mijn vragen vaak onbegrijpelijk. Hoe voel je je op het toneel ('well... it's the music ...'); Hoe was je jeugd ('wat bedoel je') wat vind je van het leven van een rockgroep op toernee. ('we slapen weinig') en heb je altijd een rock&roll star willen zijn ('eh...ja, dat zal wel'). Hij is de jongste uit een gezin van veertien kinderen. 'I'm the baby of the family' zegt hij en doet een poging om erbij te knipogen. Hij komt uit Wales evenals Paul Barret die hem drie jaar geleden ontdekte. Paul is lang, hij zou slungelig kunnen zijn als hij niet zoveel energie had. Hij schrijft nummers, regelt alles en heeft waarschijnlijk erg veel met het konsept te maken. Hij kondigt ze ook aan. En dan begin je al te begrijpen dat je met iets heel sterks te maken gaat krijgen.
_ _ _

Hij heeft de iets sluipende, op de tenen gebalanceerde houding van de rasechte rocker. Hij is een fenomeen. Ik hoor hem in de kleed kamer iemand vertellen dat de rock&roll zich nog lang niet tot het uiterste heeft ontwikkeld. het is halverwege in slaap gevallen. Het is tijd voor een nieuwe ster. En Paul weet wie die ster gaat worden. Ik ook!

SHAKIN'STEVENS was rond 1980 een grote muzikant. De zanger scoorde hits met singles als ‘This Ole House’, ‘Oh Julie’ en ‘Merry Christmas Everyone’. Begonnen als voorprogramma van The Rolling Stones heeft Stevens zich opgewerkt naar een gerespecteerde solo artiest. 33 keer haalde de Engelsman de top 40. Inmiddels is Shakin’ Stevens zeventig jaar oud en nog altijd toert hij de wereld rond.

Op de eerste avond van zijn Europese tournee staat Stevens met een negen man sterke band in Tivoli Vredenburg. De zanger belooft een avond gevuld met Greatest Hits And More. Dat krijgt Utrecht voorgeschoteld. Shakin’ Stevens heeft zich laten beïnvloeden door een veelvoud van veelal Amerikaanse stijlen. Country, blues, klassieke Rock & Roll, een vleugje Cajun en veel meer komen samen in zijn muziek. Dit zijn we ook op het podium. Er zijn blazers, mondharmonica, banjo en verschillende gitaren. Hiermee wordt de veelvoud aan stijlen in een swingend, toegankelijk popjasje gegoten.

Shakin’ Stevens heeft er veel plezier in. Dat straalt overal vanuit. Met een grote glimlach loopt hij het podium op en zet de band aan tot een swingende partij muziek. In hoog tempo vliegt hij door zijn repertoire. Het geluid van de band is vol. Dat maakt de muziek swingend, maar tegelijk ook dat Stevens vanavond moeite heeft om er echt een memorabele avond van te maken. Op sommige momenten werkt het volle geluid verrassend goed. Met name tijdens covers van klassieke Rock & Roll nummers. ‘Marie, Marie’ van The Blasters is een stevig swingend nummer, ‘Have You Ever Seen The Rain’ van Creedence Clearwater Revival klinkt goed en ook op andere momenten draait menig bezoeker met zijn heupen in de rondte.

bezetting speelt en waarom de drummer nou nooit een keer zachtjes drumt in plaats van met die harde slagen erop los ramt. Een nummer als ‘Down Into Muddy Water’ had dan de kwaliteit van Nick Lowe of John Hiatt kunnen halen. Nu verzandt het in een gebrek aan originaliteit. Dat het anders kan laat Stevens soms wel horen, bijvoorbeeld tijdens de dramatische blues van ‘Suffer Little Children’. Ondanks zijn hoge leeftijd laat Shakin’ Stevens zien nog vol met energie te zitten en – met hulp van een pauze - toch langer dan anderhalf uur te kunnen optreden. Daar kun je niks dan respect voor hebben. Stevens brengt een gezellige avond met vrolijk stemmende muziek. (DOOR: KARST JAARSMA)